Bezoek, pasen en een mooi gesprek
Blijf op de hoogte en volg Jan
15 April 2017 | Suriname, Paramaribo
Daar is hij: een blog uit Suriname. Ik denk wel eens terug aan de tijd dat ik als kleine jongen in Indonesië woonde. Wat zijn er eigenlijk veel overeenkomsten! Het genieten van de dingen die je in Nederland zo normaal vind. Bijvoorbeeld als er bezoek is. Het gaan waarderen van de heerlijke efficiëntie. Je kunt gewoon veilig fietsen over straat. Ook op het gebied van kerk, het bruisende verenigingsleven mis ik hier. Bezoek uit Nederland, vier docenten van het hoornbeeck college die op stagebezoek komen en die op zondag de dienst bijwonen en daarna gezellig koffiedrinken en lunchen bij mij. Op woensdag 12 april, samen met hen een trip naar het mooiste plekje van Suriname geweest, Stoneiland. Heerlijk vare over een meer tussen boomstammen door(zie foto’s), zwemmen in datzelfde meer, apen spotten op een eiland en genieten van de schitterende natuur. Wat zijn er veel dingen om blij over te zijn! Natuurlijk mis ik mijn familie, vrienden kennissen, etc in Nederland. Maar soms zijn er van die mooie dagen dat je dat allemaal even vergeet.
Het is ook weer Pasen. Hoe vier je dat eigenlijk in een zendingssituatie? Zou dat hier heel anders gaan dan in Nederland? Ik wist vooraf werkelijk niet wat ik ervan moest verwachten. Goede vrijdag is geweest en die verliep eigenlijk zoals ik op de goede vrijdag gewent was: 1 keer kerk en vrij op die dag van school. In de kerk ging het over Johannes 19: 19. Het bordje dat Pilatus op het kruis liet zetten waarop stond: Jezus de Nazarener, de koning der Joden. Ikzelf merk dat ik meer naar pasen toeleef omdat je op school je bijbelverhalen moet houden en je daar ook rekening mee moet houden met het kerkelijk jaar.
Af en toe ga ik ook naar Paramaribo en probeer ik de stad te leren kennen en zoek ik plekken op waar ik nog niet geweest ben. Zo was ik pas op de overdekte markt van Paramaribo en ook toen moest ik terugdenken aan de tijd in Indonesië. De geur van alle mogelijke soorten eten. Het rook er net zo als die ene keer dat ik op de markt in de stad Wamena op Papua was. Ook het chinees-Indische eten is hier populair en de supermarkten zijn bijna allemaal in handen van de chinezen. Vandaag (zaterrdag 15-04) was het weer tijd voor boodschappen. Die doe ik dan bij een Chinese supermarkt genaamd Yin-Du. Ik loop met mijn winkelwagentje tussen de schappen door. Als ik alles heb wat ik nodig heb om weer een week vooruit te kunnen loop ik nog even langs de schappen met slippers, schoolspullen, en wat sportkleding. Ineens klinkt er muziek, Bless the lord o my soul, o my soul. (10.000 redenen tot dankbaarheid) De vrouw die op de grond zit de schappen bij te vullen fluit mee. Ik begin spontaan mee te fluiten. Ik vraag haar waarom ze die muziek luistert. Ze blijkt elek zondag naar een kerk te gaan in de stad en overtuigd christen te zijn. Er ontstaat een gesprek over wat ik hier doe. Ik leg haar uit wat ik hier doe. Ze lijkt verbaasd, veel Nederlanders die komen(vooral stagiaires) laten het niet merken als ze christelijk zijn. Ze “genieten” volop van het uitgaansleven in de stad. Op de terugweg denk ik na over het gesprek, misschien heeft zij wel veel beter door dat Nederland geen Christelijk land meer is, veel beter dan dat wij dat (willen?) zien. Ik begin verder na te denken oer het zendingswerk. Vele mensen op deze aarde hebben nog nooit van God gehoord. Wat is mijn taak? Wat is onze taak?
Het is ook weer Pasen. Hoe vier je dat eigenlijk in een zendingssituatie? Zou dat hier heel anders gaan dan in Nederland? Ik wist vooraf werkelijk niet wat ik ervan moest verwachten. Goede vrijdag is geweest en die verliep eigenlijk zoals ik op de goede vrijdag gewent was: 1 keer kerk en vrij op die dag van school. In de kerk ging het over Johannes 19: 19. Het bordje dat Pilatus op het kruis liet zetten waarop stond: Jezus de Nazarener, de koning der Joden. Ikzelf merk dat ik meer naar pasen toeleef omdat je op school je bijbelverhalen moet houden en je daar ook rekening mee moet houden met het kerkelijk jaar.
Af en toe ga ik ook naar Paramaribo en probeer ik de stad te leren kennen en zoek ik plekken op waar ik nog niet geweest ben. Zo was ik pas op de overdekte markt van Paramaribo en ook toen moest ik terugdenken aan de tijd in Indonesië. De geur van alle mogelijke soorten eten. Het rook er net zo als die ene keer dat ik op de markt in de stad Wamena op Papua was. Ook het chinees-Indische eten is hier populair en de supermarkten zijn bijna allemaal in handen van de chinezen. Vandaag (zaterrdag 15-04) was het weer tijd voor boodschappen. Die doe ik dan bij een Chinese supermarkt genaamd Yin-Du. Ik loop met mijn winkelwagentje tussen de schappen door. Als ik alles heb wat ik nodig heb om weer een week vooruit te kunnen loop ik nog even langs de schappen met slippers, schoolspullen, en wat sportkleding. Ineens klinkt er muziek, Bless the lord o my soul, o my soul. (10.000 redenen tot dankbaarheid) De vrouw die op de grond zit de schappen bij te vullen fluit mee. Ik begin spontaan mee te fluiten. Ik vraag haar waarom ze die muziek luistert. Ze blijkt elek zondag naar een kerk te gaan in de stad en overtuigd christen te zijn. Er ontstaat een gesprek over wat ik hier doe. Ik leg haar uit wat ik hier doe. Ze lijkt verbaasd, veel Nederlanders die komen(vooral stagiaires) laten het niet merken als ze christelijk zijn. Ze “genieten” volop van het uitgaansleven in de stad. Op de terugweg denk ik na over het gesprek, misschien heeft zij wel veel beter door dat Nederland geen Christelijk land meer is, veel beter dan dat wij dat (willen?) zien. Ik begin verder na te denken oer het zendingswerk. Vele mensen op deze aarde hebben nog nooit van God gehoord. Wat is mijn taak? Wat is onze taak?
-
15 April 2017 - 19:07
Chrisje:
Leuk Jan, dat de hbcdocenten op bezoek kwamen. Heel gezellig voor je!
Bijzonder is dat. Hier zijn we alles zo gewend, en pas als het er anders aan toe gaat dan wat je gewend bent.. dan pas gaan we het waarderen.
Mooi, je dat zo een gesprek met die vrouw aanknoopt. We hoeven ons niet te schamen voor ons christen zijn. Mooi dat je dat uitdraagt! Hoop en wens dat je nog veel van deze gesprekken mag hebben met de mensen daar!
Groet en zegen uit het koude NL
-
17 April 2017 - 11:35
Cor Van 't Hof:
Mooi om dit weer even te lezen, Jan. Fijn dat je het naar je zin hebt. Hier is het erg koud.
Leuk ook om zo af en toe even contact te hebben. Veel zegen toegewenst op je werk daar! -
20 April 2017 - 09:49
G. Roos:
Goedemorgen Jan,
Het duurde even voor ik reageerde. maar er is in Nederland nou eenmaal nog heel wat te doen. Fijn om een verhaal van je te krijgen. En mooi om te lezen hoe je met een vrouw in gesprek raakt. Sommigen zijn christelijk. En dan springt er ineens een vonk over. Anderen zijn hindoe of nog weer iets anders. En dan is het de kunst om ze niet gelijk af te schrijven, maar jaloers te maken... Toch? Dat geldt in Suriname. Het geldt ook in Nederland. Dat immers geen aanspraak meer kan maken op het predicaat "christelijk". Tegelijkertijd geldt gelukkig dat er nog een aantal mensen is dat vanuit innerlijke overtuiging -en niet alleen vanuit wettische bevlogenheid- de christelijke normen en waarden hoog houdt. Om God Zelf. Die het zo waard is om te dienen. Die ons een Zaligmaker heeft gestuurd. Die des te meer begeerlijk wordt, als er bij ons niets meer overblijft dan tekort.
Hartelijke groet, Jan en tot ziens
groos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
